GIORDANO DI SASSONIA

Liber qui dicitur Vitasfratrum

 

Edizione a stampa a Roma 1587

 

 

 

 

... Et placuit ei non tumultuose, sed leniter se subtrahere a scolarum regimine. Iam enim paucissimi dies supererant ad vindemiales ferias, et statuit tollerare eas ut sollempniter ab/scederet. Euolutis autem diebus viginti qui ei longi et multi videbantur pre amore libertatis ociose, a professione rethorica solutus est. Et quoniam soli deo vacandi, orandi et in lege domini meditandi, toto mentis desiderio estuabat, ut locus proposito conueniret, tumultum ciuitatis deserens in rure Cassiaco prope Mediolanum per honoratum virum Verecundum nomine sibi concesso manere decreuit donec ad baptismum aptaretur. In quo rure ab estu seculi requiescens et diuinis lectionibus vacans cum Alipio et aliis amicis suis eodem desiderio flagrantibus, aliquamdiu commoratus est, matre sua eis semper adherente muliebri habitu, uirili fide, anili securitate, materna caritate, christiana pietate.

Ut ipse refert nono libro Confessionum. Ibi eciam plures conscripsit libros adhuc cathecumenus videlicet librum De achademicis, librum De ordine, librum Soliloquiorum, et librum De beata vita. Quem librum ipse occasione tali scripsit, olim enim multi diem natalis sui consueuerunt celebrare et ipse Augustinus ante conuersionem suam hoc consueuit. Accidit autem illis diebus quibus Augustinus erat in rure ut dies natalis sui eueniret. Nolens autem ipse diem illum natalis sui de mortali vita amplius celebrare, per tres dies cum sociis quid esset beata uita, sollicite disputauit / et tandem diffinitum est inter eos quod beata uita non nisi in dei cognicione consistit. Et hanc disputacionem continet liber iste, ut hec ipse recitat in libro Retractacionum circa principium. Item scripsit ibidem epistulas ad Nebridium, et nonnulla opuscula alia cum ibi presentibus disputata, ut ipse refert nono libro Confessionum.

Cum ergo scripturas diuinas legeret earum valde afficiebatur dulcedine et accendebatur vehementer.

Legebat et ardebat et dolebat quod latrasset aduersus litteras de melle celi melleas, et de lumine dei luminosas. Et cum legeret psalmos Dauid, quartum assumens psalmum et eius singulos versus attente legens et attencius relegens, a gemitu cordis sui rugiebat et cum flere non sufficeret, voces dolori congruas proferebat. Perueniens autem ad illum versum, In pace in idipsum dormiam et requiescam, ut totus in deuocionem ardebat, pre gaudio exclamabat, "O in pace, O in idipsum, O qui dixit dormiam et requiescam? Tu es, domine, idipsum valde, qui non mutaris et in te solo requies."

Inter hec et multa alia diuine consolacionis beneficia non defuerunt ei acerbe pocula temptacionis. Contigit enim ut graui dentium dolore vexaretur in tantum ut pre dolore loqui non posset. Recolens itaque fideliter illum versiculum, Dominus / exaudiet me cum clamauero ad eum, ascendit in cor eius admonere eos qui secum aderant, ut orarent dominum pro eo. Et cum non posset loqui, scripsit hec in cera et dedit eis legere. Ut autem suppliciter cum illis ad orandum genua flecteret, dolor ille tam velociter fugit ut ipse admirans expauerit cum nil tale ab ineunte etate in se expertus fuerit. Et tunc insinuati sunt ei in profundo nutus domini, et gaudens in fide laudavit nomen domini. Demum insinuat sancto viro Ambrosio per litteras prostinos errores suos, ut presens votum suum, ut ipse moneret quid de libris sanctis legere deberet, quo percipiende christiane gracie apcior fieret atque paracior. At ille iussit Ysaiam prophetam eo quod pre ceteris ewangelii vocationisque gencium sit prenunciator apercior. Cuius principium cum Agustinus non intelligeret, totumque aliud tale esse arbitrans, distulit ut illud relegeret cum in divinis scripturis magis exercitatus esset.

Unde ubi tempus advenerit quo nomen eum dare oportebat, relicto rure Mediolanum remeavit. Ut hec ipse commemorat non libro Confessionum. Reversus itaque de rure in Mediolanum baptismum percepturus, scripsit ibidem librum De immortalitate animae. Et libros disciplinarum ut ipse ait in primo Retractationum.